Το να είσαι δάσκαλος δεν είναι επάγγελμα Είναι τρόπος και στόχος ζωής!

Στους σταθμούς της ζωής μου...

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΕΨΕ…

Όταν η Θάλεια γνώρισε τον Φάνη, μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό. Προοπτική να δουλέψει σε κάποιο σχολείο δεν υπήρχε, τουλάχιστον για εκείνη τη χρονιά.

Είχε βάλει παντού αγγελίες για ιδιαίτερα μαθήματα, μα το τηλέφωνο δεν χτυπούσε. Είχε φτάσει Δεκέμβρης και ακόμα δεν είχε βρει δουλειά.

Μέχρι που της είπαν για τον Φάνη. Ένα παιδί ατίθασο, με μαθησιακές δυσκολίες και το χειρότερο μεγάλη άρνηση για οτιδήποτε είχε να κάνει με βιβλία, γράψιμο και γενικά με το σχολείο. Πήγαινε στην Ε Δημοτικού.

Η μητέρα του την κάλεσε στο σπίτι για να συζητήσουν, χωρίς να είναι ο Φάνης παρών. Της είπε ότι το παιδί από την πρώτη δημοτικού αρνιόταν να πάει σχολείο και να διαβάσει. Η ίδια δεν μπορούσε να τον βοηθήσει και ήθελε έναν άνθρωπο για να τον διαβάζει. Ήξερε πως δεν είναι και το πιο εύκολο παιδί. Ο Φάνης ποτέ δεν ήθελε δάσκαλο στο σπίτι. Και πάντα, είτε πριν από το σχολείο είτε πριν έρθει ο δάσκαλος έβαζε τα κλάματα, έπεφτε κάτω και παρακαλούσε τη μητέρα του να μην κάνει μάθημα. Άλλες φορές κλεινόταν στο δωμάτιό του ή στο μπάνιο κλειδώνοντας την πόρτα.

Εκείνη υπέκυπτε τις περισσότερες φορές και ακύρωνε το μάθημα ή του επέτρεπε να μην πάει σχολείο.

Η Θάλεια κατάλαβε ότι η ευθύνη που αναλάμβανε ήταν μεγάλη… και δύσκολη. Μοναδικά της εφόδια ήταν οι θεωρητικές γνώσεις από τα βιλία και μια μικρή γεύση από τη σχολική τάξη. Είχε όμως και κάτι πολύ σημαντικό. Τη λαχτάρα να διδάξει, να αποκτήσει έστω κι έναν μαθητή, να εφαρμόσει όλα αυτά που φανταζόταν και σχεδίαζε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι βρήκε δουλειά, όσο ότι θα ασχολούνταν με κάτι που τόσο πολύ αγαπούσε. Η εκπαίδευση για αυτήν δεν ήταν επάγγελμα. Ήθελε να προσφέρει, να βοηθήσει τα παιδιά που δυσκολεύονταν, να τους δείξει την ομορφιά της γνώσης, να τους κάνει να καταλάβουν πόσο συναρπαστικό είναι το ταξίδι της μάθησης.

Όλα αυτά σκεφτόταν, όταν αποφάσισε να αναλάβει τον Φάνη. Το γεγονός ότι η εμπειρία της δεν ήταν μεγάλη και ότι ο Φάνης δεν ήταν εύκολη περίπτωση δεν τη φόβισε.

Η πρώτη χρονιά ήταν πράγματι δύσκολη. Ο Φάνης παρουσίαζε έντονα σημάδια δυσλεξίας, είχε πολλά κενά και δεν έδειχνε καθόλου πρόθυμος να συνεργαστεί για να τα καλύψει.

Εκτός από την καθηνερινή προετοιμασία των μαθημάτων, έπρεπε να καλυφθούν τα βασικά κενά στα μαθηματικά και τη γλώσσα.

Στα μαθηματικά ήταν πολύ καλός στις νοερές προσθέσεις και αφαιρέσεις. Δεν ήξερε όμως την προπαίδεια. Κάθε μέρα, λοιπόν, αφιέρωναν ένα τέταρτο τουλάχιστον στην προπαίδεια. Η ώρα αυτή του φαινόταν ευχάριστη, γιατί μάθαινε την προπαίδεια με τη μορφή παιχνιδιού και διαγωνισμού. Κάθε μέρα έγραφε το σκορ του και προσπαθούσε να το ξεπεράσει. Έτσι, «ξεμπέρδεψε» σχετικά γρήγορα με την προπαίδεια.

Στη γλώσσα όμως δυσκολευόταν περισσότερο. Τα γράμματά του ήταν δυσανάγνωστα και δεν έκανε καμία προσπάθεια να τα βελτιώσει.

Η Θάλεια όλο και σκαρφιζόταν τρόπους να του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Και τα περισσότερα έπιαναν κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Αυτό που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, γιατί δεν περνούσε άμεσα από το χέρι της ήταν η ακύρωση των μαθημάτων. Ο Φάνης κάθε μέρα παρακαλούσε τη μητέρα του να μην κάνει μάθημα λέγοντάς της ότι δεν είχε τίποτα για την επόμενη ημέρα. Πολλές φορές έκρυβε τα διαγωνίσματα για να γλιτώσει την επανάληψη ή τις εργασίες του.

Σε αυτούς τους ρυθμούς κύλησε η Πέμπτη και η Έκτη. Παρά τις δυσκολίες που έθετε ο Φάνης στη Θάλεια και παρά την άρνηση και αντιπάθεια του Φάνη προς οτιδήποτε σχολικό, η Θάλεια και ο Φάνης κατάφεραν αυτά τα δυο χρόνια να συνεργαστούν. Η Θάλεια απέκτησε μια πολύ σημαντική εμπειρία, ο Φάνης με αργούς ρυθμούς παρουσίαζε βελτίωση τόσο ως προς την απόδοσή του όσο και ως προς τη στάση του απέναντι στο σχολείο.

Κι έτσι έφτασε στο Γυμνάσιο… Πώς θα ανταποκρινόταν σε τόσα πολλά μαθήματα χωρίς βοήθεια; Η Θάλεια τους πρότεινε μερικούς καθηγητές για κάθε μάθημα. Ο Φάνης όμως δεν ήθελε καθηγητές. Δεν ήθελε άλλο δάσκαλο να τον βοηθά. Ήθελε τη Θάλεια.

Είχε μάθει πώς να διαβάζει μαζί με εκείνη, την είχε συνηθίσει. Άλλωστε, όπως έλεγε, η Θάλεια του τα εξηγούσε με έναν τρόπο μαγικό, λες και τα λόγια της έμπαιναν κατευθείαν στο μυαλό του. Με κανέναν άλλο δάσκαλο δεν είχε ξανά τέτοια επικοινωνία, κι ας της έκανε τη ζωή δύσκολη με τα καπρίτσια του!

Αν έπρεπε αναγκαστικά να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα με κάποιον, αυτός ο κάποιος θα ήταν η Θάλεια. Αλλιώς δεν θα διάβαζε καθόλου!

Και η μητέρα του, αλλά και η Θάλεια υπέκυψαν στον χαριτωμένο εκβιασμό του!

Όμως το γυμνάσιο δεν ήταν εύκολο! Έπρεπε να στρωθεί στο διάβασμα πια! Η Θάλεια έγινε πιο αύστηρη, όμως τον Φάνη δεν τον πείραζε.

Ήξερε πως ακόμα κι όταν του φωνάζει κι όταν του θυμώνει το κάνει επειδή τον νοιάζεται. Ο Φάνης δεν ένιωσε ποτέ να τον υποτιμά η δασκάλα του, ακόμα κι όταν της έφερνε βαθμούς κάτω από τη βάση. Αυτό που του έλεγε ξανά και ξανά είναι ότι έχει πολλές δυνατότητες, αλλά δεν τις αξιοποιεί! Κι αυτό ήταν που την στεναχωρούσε περισσότερο. Τελικά, ο Φάνης κατάφερε να περάσει την πρώτη γυμνασίου με έναν αρκετά καλό βαθμό.

Δυναμικά ξεκίνησε και η επόμενη χρονιά. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όμως η Θάλεια έπρεπε να φύγει. Για προσωπικούς λόγους δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τα μαθήματα γιατί θα έφευγε από την πόλη. Το νέο ήταν εντελώς ξαφνικό και απρόσμενο. Ο Φάνης δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ποιος θα αντικαθιστούσε την Θάλεια;

Το τελευταίο τους μάθημα ήταν πολύ διαφορετικό. Καθόλη τη διάρκεια, τα μάτια του Φάνη ήταν βουρκωμένα. Η Θάλεια ήταν επίσης συγκινημένη. Προσπαθούσε όμως όσο μπορούσε να μην το δείχνει. Ο Φάνης ήταν για πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια τόσο αφοσιωμένος και πρόθυμος. Στο τέλος του μαθήματος, της ζήτησε να κάνουν μάθημα λίγη ώρα παραπάνω. Η Θάλεια δεν μπορούσε να πιστέψει στα αφτιά της! Ο μαθητής που τόσο την … βασάνιζε, που κοιτούσε συνεχώς το ρολόι του, που της ζητούσε πάντα να κάνουν λιγότερη ώρα μάθημα, που δυσανασχετούσε όταν την έβλεπε, ήθελε εκείνη την ημέρα να κάνει περισσότερο μάθημα!

Ο ίδιος μαθητής που κλειδωνόταν στο δωμάτιο για να αποφύγει το μάθημα, τώρα της ζητούσε να μείνει λίγο παραπάνω…

Ο Φάνης πια έχει τελειώσει το σχολείο. Μπορεί πράγματι ποτέ να μην του άρεσε να διαβάζει, όμως χάρη στη Θάλεια σταμάτησε, όπως λέει, να το «μισεί».

Η Θάλεια εξακολουθεί να διδάσκει, επικεντρώνεται όμως στα πιο «δύσκολα» παιδιά. Σε εκείνα τα παιδιά που «μισούν» το σχολείο, όπως και ο Φάνης, με μοναδικό σκοπό να μετατρέψει το μίσος σε αγάπη…

Και παρά τις απογοητεύσεις και τα εμπόδια, συνεχίζει να προσπαθεί και να πιστεύει πως το να είσαι δάσκαλος δεν είναι επάγγελμα… Είναι τρόπος και στόχος ζωής!

fylada.gr

Πηγή ανάρτησης : iPaideia.gr