Η ιστορία των τριών γατιών.
Είχα επηρεαστεί όλο αυτό το διάστημα από την είδηση των νέων εκλογών. Ποιος άλλωστε δεν είχε. Έτσι όλα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μου τα κοιτώ με λίγο πιο διερευνητικό τρόπο.
Ακούστε λοιπόν, τι μου συνέβη αυτές τις μέρες.
Tην Παρασκευή που μας πέρασε, κατέβηκα με τον Νικόλα - το έτερον ήμισυ - στην Καμαριώτισσα. Είναι το λιμάνι της Σαμοθράκης όπου εκεί συνήθως κάνουμε τα ψώνια μας. Κάτι φίλοι είχαν βρει δυο γατιά. Τα 'χε εγκαταλείψει η μάνα τους. Το μητρικό ένστικτο είναι μόνο ανθρώπινο προνόμιο; Τέλος πάντων για να μη μακρηγορώ μού 'δωσαν το ένα εξ αυτών.
Δεν άργησα να καταλάβω πως το δικό μου ήταν τυφλό. Πραγματικά δε βλέπει τ ί π ο τ α, niente, μπιτ. Όλα τα αντιλαμβάνεται με το πρόσωπό του. Σ' ακουμπά και προσανατολίζεται. Για να σ' ακολουθήσει αρκεί να του κάνεις ένα επαναλαμβανόμενο "ψιτ" κι εκείνο καταλαβαίνει σε ποια απόσταση βρίσκεσαι κι έρχεται προς την κατεύθυνσή σου.
Αυτό που μου 'κανε εντύπωση ήταν πως όταν το εμφάνισα στο κτήμα τα υπόλοιπα τρία γατιά, οι "παλιοί", κατευθείαν το καλωσόρισαν δείχνοντας απειλητικά τα δόντια τους.
Ήταν απίστευτη η άμεση απάντηση του μικρού γατιού. Έβγαλε εκείνον τον χαρακτηριστικό, συριστικό ήχο δείχνοντας τα δόντια του στον αόρατο εχθρό που, αφουγκραζόταν.
Τσάμπα μάγκας, μια και τ' άλλα μεγαλύτερα γατιά γνώριζαν πως υπερτερούσαν και ζητούσαν να του δώσουν τη χαριστική βολή. Μόνο που δεν υπολόγισαν πως στο δρόμο τους θα βρισκόμουν εγώ. Χα. Σε κάτι τέτοιους τύπους δείχνω Γολιάθ, να μην το εκμεταλλευτώ;
Την ημέρα των εκλογών βρήκα άλλο ένα γατί. Μη θεωρήσετε πως είμαι καμιά από τις φιλοζωικές οργανώσεις ή απ' αυτές που κάνουν σαν τρελές με τα ζώα, απλά στο κτήμα είναι αναγκαία η ύπαρξη αυτών των όντων και τα τρία που έχω δεν είναι αρκετά.
Αυτό το τελευταίο γατί είναι μικρότερο σε ηλικία από τους "παλιούς" του κτήματος. Ακούστε λοιπόν τι τού 'καναν όταν το αντίκρισαν.
Το πιο εύρωστο, με το που το κόζαρε, το κυνήγησε και το ανάγκασε να ζητήσει βοήθεια ανεβασμένο πάνω σε μια ελιά. Ζω σε ελαιώνα.
Η γκόμενα γάτα, μόλις το πήρε είδηση του ' κανε "χα" δείχνοντας του τις δοντάρες της κι ο τρίτος, ο ήρεμος υποτίθεται γάτος, τον πλησίασε τον κοίταξε με τα γουρλωτά του μάτια, έβγαλε έναν ήχο σαν να 'λεγε "πω, πω μάνα μου τι μπουκιά και συχώριο είσαι εσύ" και ξερογλείφτηκε.
Σήμερα καθόντουσαν και τα τρία σαν επιτροπή Ντάριο, Σώκου και Τριανταφυλλίδης. Το κοίταζαν έτοιμα να το βαθμολογήσουν.
Δε φτάνει αυτό, το είχαν απομονώσει όπως, φέρτε εικόνα, κτυπά η πόρτα στα μέσα της σχολικής χρονιάς και ο νέος μαθητής εμφανίζεται την πρώτη μέρα κι όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του τον κοιτάνε με εκείνο το ύφος το κακό, υπεροπτικό κι ερευνητικό.
Το καημένο είχε κουλουριαστεί σε μια γωνιά και περίμενε υπομονετικά την ετυμηγορία του.
Ποιος είσαι εσύ πτωχέ λαουτζίκο ρωτά μ' εγωισμό ο "παλιός". Είσαι κάποιος άλλος κι ο ρατσισμός μου δε μου το επιτρέπει αυτό, άρα θα σου βγάλω το μάτι.
Συγγνώμη αλλά μήπως οι αντιδράσεις των ζώων μου σας θυμίζουν κάτι;
Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς γίνεται κι όλα αυτά τα "τιποτένια" συναισθήματα υπάρχουν από τη στιγμή της σύλληψής μας;
Πρέπει αλήθεια να μας κατηγορούμε γι' αυτές τις αντιδράσεις μας ή να το πάρουμε απόφαση να πούμε είσαι τιποτένιος άνθρωπε αλλά το' χεις στο DNA σου κι αν καταφέρεις έστω και λίγο κάποιες στιγμές και φανείς ανώτερος ν' αρχίσεις να φιλιέσαι;
Μήπως δεν πρέπει να κυνηγάμε τόσο πολύ τον σκατοχαρακτήρα μας, αλλά να τον αποδεχτούμε μπας και καταφέρουμε και ηρεμήσουμε λιγάκι και φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από το να δεχόμαστε το νέο άτομο που θα βρεθεί στο διάβα μας χωρίς κρίση;
Ειλικρινά έχω σοκαριστεί. Προσπαθώ να μην επεμβαίνω γιατί ξέρω πως η φύση σίγουρα είναι σοφότερη από μένα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να τα "λαδώνω" ταΐζοντάς τα, γιατί με το φαγητό τα ξεχνούν όλα.
Καλημέρα σ' όλους σας και σας στέλνω μιαν ευχή σήμερα ας είμαστε λιγότερο εγωιστές και ρατσιστές έτσι γιατί είμαστε κι ανωτέρου επιπέδου.
Ακούστε λοιπόν, τι μου συνέβη αυτές τις μέρες.
Tην Παρασκευή που μας πέρασε, κατέβηκα με τον Νικόλα - το έτερον ήμισυ - στην Καμαριώτισσα. Είναι το λιμάνι της Σαμοθράκης όπου εκεί συνήθως κάνουμε τα ψώνια μας. Κάτι φίλοι είχαν βρει δυο γατιά. Τα 'χε εγκαταλείψει η μάνα τους. Το μητρικό ένστικτο είναι μόνο ανθρώπινο προνόμιο; Τέλος πάντων για να μη μακρηγορώ μού 'δωσαν το ένα εξ αυτών.
Δεν άργησα να καταλάβω πως το δικό μου ήταν τυφλό. Πραγματικά δε βλέπει τ ί π ο τ α, niente, μπιτ. Όλα τα αντιλαμβάνεται με το πρόσωπό του. Σ' ακουμπά και προσανατολίζεται. Για να σ' ακολουθήσει αρκεί να του κάνεις ένα επαναλαμβανόμενο "ψιτ" κι εκείνο καταλαβαίνει σε ποια απόσταση βρίσκεσαι κι έρχεται προς την κατεύθυνσή σου.
Αυτό που μου 'κανε εντύπωση ήταν πως όταν το εμφάνισα στο κτήμα τα υπόλοιπα τρία γατιά, οι "παλιοί", κατευθείαν το καλωσόρισαν δείχνοντας απειλητικά τα δόντια τους.
 |
| Ο Αόμματος (όπως θα τον προσφωνούσε ο Φωτόπουλος) |
Τσάμπα μάγκας, μια και τ' άλλα μεγαλύτερα γατιά γνώριζαν πως υπερτερούσαν και ζητούσαν να του δώσουν τη χαριστική βολή. Μόνο που δεν υπολόγισαν πως στο δρόμο τους θα βρισκόμουν εγώ. Χα. Σε κάτι τέτοιους τύπους δείχνω Γολιάθ, να μην το εκμεταλλευτώ;
Την ημέρα των εκλογών βρήκα άλλο ένα γατί. Μη θεωρήσετε πως είμαι καμιά από τις φιλοζωικές οργανώσεις ή απ' αυτές που κάνουν σαν τρελές με τα ζώα, απλά στο κτήμα είναι αναγκαία η ύπαρξη αυτών των όντων και τα τρία που έχω δεν είναι αρκετά.
 |
| Το καινούργιο μικρό γατί |
Το πιο εύρωστο, με το που το κόζαρε, το κυνήγησε και το ανάγκασε να ζητήσει βοήθεια ανεβασμένο πάνω σε μια ελιά. Ζω σε ελαιώνα.
 |
| Ο εύρωστος |
 |
| Η γκόμενα |
 |
| Ο γουρλομάτης |
Δε φτάνει αυτό, το είχαν απομονώσει όπως, φέρτε εικόνα, κτυπά η πόρτα στα μέσα της σχολικής χρονιάς και ο νέος μαθητής εμφανίζεται την πρώτη μέρα κι όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του τον κοιτάνε με εκείνο το ύφος το κακό, υπεροπτικό κι ερευνητικό.
Το καημένο είχε κουλουριαστεί σε μια γωνιά και περίμενε υπομονετικά την ετυμηγορία του.
Ποιος είσαι εσύ πτωχέ λαουτζίκο ρωτά μ' εγωισμό ο "παλιός". Είσαι κάποιος άλλος κι ο ρατσισμός μου δε μου το επιτρέπει αυτό, άρα θα σου βγάλω το μάτι.
Συγγνώμη αλλά μήπως οι αντιδράσεις των ζώων μου σας θυμίζουν κάτι;
Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς γίνεται κι όλα αυτά τα "τιποτένια" συναισθήματα υπάρχουν από τη στιγμή της σύλληψής μας;
Πρέπει αλήθεια να μας κατηγορούμε γι' αυτές τις αντιδράσεις μας ή να το πάρουμε απόφαση να πούμε είσαι τιποτένιος άνθρωπε αλλά το' χεις στο DNA σου κι αν καταφέρεις έστω και λίγο κάποιες στιγμές και φανείς ανώτερος ν' αρχίσεις να φιλιέσαι;
Μήπως δεν πρέπει να κυνηγάμε τόσο πολύ τον σκατοχαρακτήρα μας, αλλά να τον αποδεχτούμε μπας και καταφέρουμε και ηρεμήσουμε λιγάκι και φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από το να δεχόμαστε το νέο άτομο που θα βρεθεί στο διάβα μας χωρίς κρίση;
Ειλικρινά έχω σοκαριστεί. Προσπαθώ να μην επεμβαίνω γιατί ξέρω πως η φύση σίγουρα είναι σοφότερη από μένα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να τα "λαδώνω" ταΐζοντάς τα, γιατί με το φαγητό τα ξεχνούν όλα.
Καλημέρα σ' όλους σας και σας στέλνω μιαν ευχή σήμερα ας είμαστε λιγότερο εγωιστές και ρατσιστές έτσι γιατί είμαστε κι ανωτέρου επιπέδου.
 |
| Ο "είμαι πάντα χαρούμενος αρκεί να είμαι λυτός" |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου