Πράσινες τσακιστές ελιές για αδαείς.

Κατ' αρχάς θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη γιατί δύο μέρες δεν εμφανίστηκα στη blogoχώρα. Ο λόγος ήταν πως προσπαθούσα να φτιάξω σε βίντεο την κατασκευή των πράσινων τσακιστών ελιών.
Καμιά φορά είναι πιο κατανοητό για κάποιον να βλέπει παρά να διαβάζει.

Θέλω να με συγχωρέσετε γιατί θα βρείτε άπειρα λάθη στην κατασκευαστική του μορφή.
Πού θα πάει κάποια στιγμή θα γίνω "σκηνοθέτης". Καλά τώρα, λέμε και καμιά ανοησία για να περάσει η ώρα.

Τις πράσινες τσακιστές ελιές ή φρέσκες όπως θ' ακούσετε πολλές φορές να τις αναφέρουν στη Σαμοθράκη, τις φτιάχνουν λίγο μετά του Σταυρού, λίγο μετά τις 14 Σεπτέμβρη.
Αυτό ισχύει για τη Σαμοθράκη κι όχι για όλη την Ελλάδα. Είναι θέμα κλίματος.


Τι θα χρειαστούμε

Παίρνουν πεντακάθαρες, πράσινες ελιές τις πλένουν κι έχουν δύο επίπεδες πέτρες θαλάσσης. Τη μία τη χρησιμοποιούν ως βάση στήριξης της ελιάς και την άλλη για να τσακίζουν την ελιά.
Εμείς μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας εξίσου καλά πάνω σ' ένα ξύλο κοπής μ' ένα μικρό μπουκάλι μπύρας.
Θα προσέξετε πως στο βίντεο δείχνω πως τοποθετείτε η ελιά πάνω στην πέτρα από την πλευρά του κοτσανιού.  Αυτό δεν χρειάζεται να το κάνετε με το μπουκάλι μπύρας.

Υπολογίστε πως στα 2 κιλά ελιάς θα χρειαστείτε περίπου μισό φλιτζάνι χοντρό αλάτι. 
Πάντως καλύτερα θα ήταν να ακολουθήσετε το αλάνθαστο κόλπο του αυγού. Α, μην μπερδευτείτε το αυγό είναι άβραστο.
Ξέρω, ξέρω εσείς όλα αυτά τα γνωρίζετε. Εγώ προσπαθώ να τα γράψω με τον τρόπο που θα ήθελε ένας αδαής να μάθει να φτιάχνει αυτές τις ελιές κι όχι για σας φυσικά! 

Παίρνετε τάπερ που θα χωρέσει τις ελιές και το νερό - άλμη (το αλατισμένο νερό, ονομάζεται άλμη) . Ένα τέταρτο από ένα κουταλάκι του γλυκού ξινό κι ένα πιάτο για να συγκρατεί τις ελιές κάτω από το νερό. Μ' αυτό το κόλπο  δεν επιπλέουν οι ελιές οπότε δεν μαυρίζουν. Δεν ξεχνάμε το σκέπασμα του δοχείου.

Εκτέλεση της συνταγής

Ξεκινάμε. Φορέστε γάντια για να μη μαυρίσουν τα χέρια σας και σπάστε μια - μια τις ελιές. Όχι μ' όλη σας τη δύναμη.  Απλά μια σχισμή να γίνει. Κάθε σπασμένη ελιά τη ρίχνετε κατευθείαν στο αλατισμένο νερό.

Μόλις τελειώσετε μ' αυτήν τη διαδικασία τις σκεπάζετε με το πιάτο για να μην επιπλεύσουν και μαυρίσουν. Καμιά φορά επαναλαμβάνω κάποια γραφόμενά μου, για να γίνομαι όσο γίνεται πιο κατανοητή.

Καθημερινά τις ανακατεύετε. Μετά την τρίτη μέρα τις δοκιμάζετε. Κάποιοι μου ' χαν πει πως σε τρεις μέρες τις τρώνε. Ψέματα!!!

Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστούν πολλές μέρες μέχρι να ξεπικρίσουν.  Μην ακούτε κανέναν άλλον πέρα από τη γεύση σας.
Μπορεί να χρειαστεί, σπάνια, και μήνας για την τελική κατασκευή τους. 
Το μόνο που χρειάζονται είναι να τις ανακατεύετε καθημερινά με ξύλινη κουτάλα και να τις γλυκομιλάτε.

Μόλις ετοιμαστούν παίρνουμε γυάλινα αποστειρωμένα βάζα και τα γεμίζουμε με ελιές & άλμη. Αφήνουμε 1 εκατοστό κενό από το χείλος του βάζου και το συμπληρώνουμε με ελαιόλαδο. Τα αποθηκεύουμε σε σκοτεινό και ξηρό μέρος.
Διατηρούνται για ένα χρόνο.
Για την αποστείρωση των γυάλινων δοχείων μπορείτε να επισκεφτείτε παλαιότερη ανάρτησή μου Ε Δ Ω

Εύχομαι να σας βοήθησα. Καλή επιτυχία σ' όλους σας.

Υ.Γ. Εκεί που έλεγε στο βίντεο να καταχωρήσω το όνομα της μουσικής επιμέλειας, δεν μπορούσα με τίποτα να το κάνω. Μην αρχίζετε και γελάτε.

Κόπηκε κι η σκηνή με το κουταλάκι του γλυκού, ξινό.

Θέλω να ευχαριστήσω τη φίλη μου Ελένη που με βοήθησε να προσθέσω μουσική στο βίντεο. 

Τη συνταγή μού τη δίδαξε η Σεβαστή Καραγιάννη όταν ήταν "εν ζωή", όπως εκείνη συνήθιζε να χρησιμοποιεί αυτήν την έκφραση, περιπαίζοντας τον θάνατο.
Να 'ναι καλά εκεί που βρίσκεται.