Φιλονικώντας με μια γαρδένια

Σήμερα θα σας αφηγηθώ μια πραγματική ιστορία. Κάποτε που ζούσα στην Αθήνα η σχέση μου με τα φυτά ήταν οι τυπικές. Ξέρετε, αυτές που έχουμε όλοι οι άνθρωποι της πόλης. Μας αρέσουν, τα ποτίζουμε, τους ρίχνουμε λίπασμα ε, μέχρι εκεί.
Κάποιο καλοκαίρι έχω πάρει να κάνω δουλειά στο σπίτι. Θυμάμαι ήταν ζεστές οι μέρες κι έτσι πήρα να τελειώσω τη δουλειά στο μπαλκόνι.
Τί το 'θελα. Είδα τη γαρδένια μου, τη μοσχαναθρεμμένη να βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Πεσμένη έτοιμη να πεθάνει.

Αγανάκτησα μαζί της και μαζί μου. 
« Δεν είναι δυνατόν να σε φροντίζω και να μην είσαι ποτέ καλά. Μια ζωή σε κανακεύω κι εσύ όλο κάτι έχεις. Πάει και τελείωσε. Ό,τι μπορούσα να κάνω μαζί σου το έκανα. Αν θέλεις γίνεσαι καλά. Αν δεν θέλεις να ξέρεις καημένη μου, θα σε δώσω στον σκουπιδιάρη. Να είσαι σίγουρη γι' αυτό που σου λέω.
Γυρίζω την πλάτη, αν μέχρι να τελειώσω τα γραπτά μου δεν έχεις συνέλθει, να ξέρεις πως για μένα πέθανες. Πάει και τελείωσε. Πας στον σκουπιδιάρη, τ' ακούς;»
Τη μάλωνα σαν να ήταν το παιδί μου. Αν μ' άκουγε κάποιος, σίγουρα θα 'λεγε πως έφταιγε η ζέστη που 'χασα τα λογικά μου.

Της γύρισα την πλάτη. Έγραφα τ' ατέλειωτα πρακτικά και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να κρατήσει χαρακτήρα και να μην την κοιτάξω.

Στις πρώτες πρωινές ώρες θυμάμαι τέλειωσα την εργασία μου. Έκλεισα το βαρύ βιβλίο των Πρακτικών.
«Γυρίζω» της λέω, «ελπίζω τώρα να είσαι καλά». «Γυρίζω», της επαναλαμβάνω μ' αυστηρή φωνή.
Γύρισα σιγά - σιγά κι είδα την αγαπημένη μου γαρδένια να στέκει όρθια και φουντωτή. Να με περιμένει να της πω όλα τα γλυκόλογα του κόσμου. Να την αγκαλιάζω, να τη φιλώ και να της υπόσχομαι πως δεν θα τη δώσω στον σκουπιδιάρη.

Πηγή φωτ/φίας: fytokomia.gr

Από τότε ήμουν σίγουρη πως τα φυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί. Είναι ακριβώς ίδια με τα παιδιά και τα ζώα.
Το σημερινό Doodle της Google  ήταν αφιερωμένο στον Τζάγκαντις Τσάντρα Μπος.
Τι δύσκολο όνομα! 
Γεννήθηκε 30 Νοεμβρίου του 1858 στην Καλκούτα της Ινδίας. Ήταν φυσικός, βιολόγος, βιοφυσικός, βοτανολόγος, αρχαιολόγος και συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας. Περισσότερα για τη ζωή του δεν θα σας αποκαλύψω, εξάλλου κι εγώ σήμερα έμαθα γι' αυτόν.
 Αυτό που μ' έκανε να σταθώ και ν' ασχοληθώ μαζί του ήταν το γεγονός ότι απέδειξε την καταπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στους παλμούς των φυτών με τους παλμούς της καρδιάς των ζώων.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πως «κάθε φυτό και κάθε όργανο του φυτού εμφανίζει μια ξεχωριστή αντίδραση σε κάθε μηχανικό ερεθισμό και πραγματοποιεί φυσιολογικές εναλλαγές, παρόμοιες με αυτές που εμφανίζουν οι ζωικοί ιστοί. Πειραματίστηκε με κοινά φυτά, όπως ραπανάκια, σέλινα και κουνουπίδια, κι ανακάλυψε πως εμφάνιζαν το αίσθημα της κούρασης και της θλίψης»!

Περισσότερες πληροφορίες για τον κύριο με το δύσκολο όνομα μπορείτε να βρείτε εδώ
Όσο για μένα είμαι πια πεπεισμένη πως τα φυτά μου με ξέρουν καλύτερα κι από μένα κι εγώ απλά τα παρατηρώ και προσπαθώ να τα κατανοώ...